Antwerpen is niet bepaald een carnavalsstad. Überhaupt geen stad van feesten waarbij ’t heel dörp zaat is trouwens. Net een slag te groot voor zulke dingen. Je kunt er uitstekend stappen, maar het is een stuk anoniemer. Perfect voor wat de Belgen plantrekkers en wij einzelgengers noemen. De saamhorigheid van Vastelaovendj is hen echter onbekend.
Carnaval is in Vlaanderen sowieso de ‘nobele onbekende’ onder de volksfeesten. Een uitzondering: Aalst, dé carnavalsstad van Vlaanderen. Maar het feest is er veel ruwer dan onze Vastelaovendj. Een mix van een boonte störrem en een massa voetbalhooligans. Met bier knoeien, stinkbommen, gesmeer met half vergane etensresten en mannen verkleed als voil jaeannet. Vrij vertaald: als ‘vieze del’. De ultieme consequentie van het Awt Wieverbal zeg maar. Buiten het geknóddel zijn er dus nog neptieten, nepkonten en boven een jarretel uitpuilende bierpensen. Not my cup of tea, en je moet van Aalst zelf zijn om het te waarderen.
Het gedoe in Aalst verklaart misschien het diepgewortelde wantrouwen van de Antwerpenaar ten aanzien van alles wat met carnaval te maken heeft. Hoe graag ik ook in Antwerpen woon, rond carnaval verwijderen zich onze geesten. Niet dat bij mij – zoals vroeger – vanaf 11 november de carnavalskrakers loeien. Dat beperkt zich tegenwoordig tot de momenten dat mijn peuter van 2 ziek is en er een drankje in moet. Dan zing ik ’t Fleske, van mijn helden Boermans en Luxembourg. Met groot succes, want hij is vaker ziek nu. Volgend jaar mag hij mee. Nu is het nog co-ouderschap, omgangsregeling and all that crap. Ik zal ‘m missen, de schurk.
Maar goed, ik moet er tegenwoordig dus bij totaal gebrek aan carnavals-media-aandacht zelfs inkomen. Maar vanaf een week of twee tevoren staat mijn hoofd nergens anders meer naar. Rusteloos, dat is het woord.
Mijn Antwerpse vrienden verklaren me dan voor zot bij de kleinste anekdote over het Feest der Feesten. Amai, en gaat ge tussendoor niet efkes naar huis om wat te rusten? Dat werk. Ooit wilde ik van het Antwerpse muziekgezelschap waar ik lid van ben een lichte sousafoon van fiberglas lenen, dat trampelt lekkerder in de optocht. Het bestuur keek of ik iets was dat de kat op de stoep had gelegd. ‘t Is maar voor de stoet hè, probeerde ik nog. Mooi voorbeeld van mensen die bij dezelfde woorden, een compleet ander beeld hebben. Ik zag een ordentelijk verlopende carnavalsoptocht voor me, in een keurig aangeharkt dorp in Midden-Limburg. Maar zij zagen de wilde horden van Aalst zich al rond hun duurste toeter opdringen. En van horen zeggen dat het in De Limburg nog veel erger is, riep een van de bestuursleden bijna wanhopig: Ons instrument, voor carnaval in de Limburg? Maar nee, dat wordt daar keihard gevierd! Inderdaad, tricky buisiness dat carnaval. Vooral voor Antwerpenaren…
Toen ik het C-woord ooit liet vallen bij de crèche van mijn zoontje, leek de blik van de leidster te bevriezen. Gij liever dan ik, sprak ze afgemeten. Ze spuwde nog net niet voor me op de grond. Ik ben toch stilaan benieuwd welke indruk ik bij al die mensen wek…
Dan begint het moeilijkste stuk van de hele Vastelaovendj: de reis van de rusteloze. Ik ben bereid om de snelheidslimiet van 120 ijskoud te negeren, maar de Belgische wegen zijn zodanig aangelegd dat veel harder rijden ook niet kan. Ter hoogte van het schilderachtige Retie gaat het gekraak uit de radio (dat ik al halstarrig volhoud vanaf Oelegem) langzaam over in bekende klanken. Liedjes waar ik vroeger mijn neus voor ophaalde, neurie ik nu blijmoedig mee. Bij Eindhoven klinkt Straks is ’t weer aswoensdaag, met die melancholieke trompetsolo aan het eind. Ik krijg hoondervel en tranen in mijn ogen.
Sentimentele zak.
Gedragen op de golven van de Top-1111 zweef ik de provinciegrens over. Weg geknoter op het kleinburgerlijk provincialisme. Sjtèl dich neet aan, onnueëzele buujel, ’t is vastelaovendj. Ik geef mijn innerlijke stem gelijk. Straks lekker in Roermond de randen van de Sjolefestasie afschuimen. Aan de kantj, hiej is de Belsj!